Post Description

Trixie Whitley doet het dit keer flink anders en dat is wennen, maar uiteindelijk grijpen de songs op de plaat je toch weer makkelijk bij de strot
Trixie Whitley kreeg de muziek met de paplepel ingegoten en trad in de voetsporen van haar te vroeg overleden vader zodra dat kon. De afgelopen jaren was het helaas wat stil, maar de Belgische muzikante uit New York keert nu terug met een vol en opwindend geluid. Het is een geluid dat wat meer afstand neemt van de rootsmuziek en nog openlijker flirt met triphop en soul. Het is bovendien een geluid waarin de gitaren het hebben verloren van de synths en de drums, maar het is de geweldige stem van Trixie Whitley die de plaat een flink stuk optilt en er voor zorgt dat ook Lacuna weer makkelijk onder de huid kruipt.

Op haar debuut koos Trixie Whitley nog vrijwel uitsluitend voor de Amerikaanse rootsmuziek, maar Porta Bohemica liet bijna vier jaar geleden ook flirts met triphop horen. Op Lacuna kiest Trixie Whitley nog wat nadrukkelijker voor een eigen geluid. Haar soulvolle stem is uiteraard gebleven, maar de instrumentatie op de nieuwe plaat is weer flink anders dan op de twee voorgangers. Lacuna staat vol met bijzondere en vaak opzwepende ritmes, biedt veel meer ruimte aan elektronica, flirt incidenteel met roots en jazz, maar biedt vooral een platform aan triphop en soul. 

Ik geef direct toe dat ik erg moest wennen aan Lacuna. Van de stem van Trixie Whitley was ik ook dit keer direct onder de indruk, maar de wat drukke instrumentatie op de plaat had me zeker niet direct te pakken. Wanneer de gitaren domineren, en dat is maar zelden het geval op Lacuna, vond ik het allemaal prachtig, maar voor de wat koele synths en nerveuze ritmes kreeg ik de handen zeker niet direct op elkaar. 

Lacuna is een plaat waaraan ik flink moest wennen, maar het is ook een plaat waarvan de puzzelstukjes langzaam maar zeker in elkaar vallen. Het siert Trixie Whitley dat ze niet is blijven hangen in de muziek die haar vader maakte, maar constant probeert te veranderen. Invloeden uit de triphop zijn er misschien nog langzaam maar zeker ingeslopen, maar het meer elektronische geluid op Lacuna en de bijzondere wijze waarop ritmes worden gebruikt zijn echt nieuw. 

Het is een geluid dat misschien niet direct lijkt te passen bij de soulvolle strot van Trixie Whitley, maar na enige gewenning versterken het instrumentarium en de vocalen elkaar alleen maar. In de meest soulvolle tracks schuift Trixie Whitley op richting de muziek van een band als Massive Attack, maar gelukkig verloochent de muzikante uit New York ook haar wortels in de Amerikaanse rootsmuziek niet en snijdt ze hier en daar weer door de ziel met intense songs die vol emotie worden vertolkt. 

In een aantal anders songs gaat Lacuna wat meer de kant van de pop en R&B op, wat waarschijnlijk de verdienste is van de New Yorkse hip-hop producer Little Shalimar aka Torbitt Schwartz, die Trixie Whitley vergezelde in de studio in Brooklyn. Ook in deze genres weet Trixie Whitley zich makkelijk staande te houden en onderscheidt ze zich makkelijk van de concurrentie. 

Al met al even wennen dus deze nieuwe plaat van Trixie Whitley, maar geduld wordt absoluut beloond. Let wel een beetje op je basspeakers en indirect ook op de buren.
(o.a. van Krentenuitdepop)

Tracklist:
1. Intro
2. Heartbeat
3. Long Time Coming
4. May Cannan
5. Dandy
6. Time
7. Touch
8. Bleak
9. Fishing For Stars
10. Dare To Imagine
11. The Hotter I Burn

Staat er compleet op, 10% par2 meegepost. Met zeer veel dank aan de originele poster.

“Muziek is kunst en kunst moet voor iedereen bereikbaar zijn, anders is het elitair.”

https://www.youtube.com/watch?v=OJq_Q-hvUtY