Post Description

Zweden 2010
Drama
84 min.
a.k.a. Song of tomorrow

Regie: Jonas Bergergård, Jonas Holmström
met: Rolf G. Ekroth, Sven-Olof Molin, Helena Bengtsson, Thomas Christensson e.a.

Films over arme straatmuzikanten hebben hun speciale aantrekkingskracht. Zij herinneren het publiek er aan dat niet de gehele muziekindustrie om geld, glamour en vulgaire neveneffecten hiervan draait. Voor sommige minder fortuinlijke artiesten is het levenspad geplaveid met hobbels. 
Janos  is een van hen. Hij  is een performer in de meest directe betekenis van het woord; het maakt hem niet echt uit of zijn publiek wel of niet betaalt om naar hem te luisteren, Het kan hem zelfs niet schelen of het publiek daadwerkelijk  naar hem luistert, zang en het spelen op zijn gitaar zijn voor hem primaire behoeften.  Zijn manier van doen wordt echter niet altijd gesteund en begrepen, zodat hij zichzelf af en toe in de problemen terug vindt.  Janos bohemien levensstijl is een doorn in het oog van zijn zelfverklaarde manager en beste vriend, een oude en kreupele man genaamd Stig Manner. Stig verdiend de kost met de handel op rommelmarkten. Hij heeft zijn eigen problemen - zijn moeizame relatie met zijn dochter en zijn ernstig instabiele gezondheid onder andere - maar hij is hoopvol dat met zijn hulp Janos het in de showbusiness zal gaan maken. Zijn smaak en zijn ideeën zijn twijfelachtig, bijna belachelijk bij momenten, maar zijn interesse in Janos muziek is oprecht. Zowel Janos en Stig zijn naar buiten toe nogal zielige personages maar van binnen zijn ze net als ieder ander:  ze zijn gevoelig en soms eenzaam en ze moeten af en toe voelen dat de wereld hen aanvaardt en van hen houdt.

Framtidens melodi geeft op zijn eigen bescheiden wijze een blik op een stukje hedendaagse sociale malaise. Individuen zoals Janos en Stig zijn outcasts die zelfs in de meest beschaafde en ontwikkelde Noord Europese landen worden geweerd.  Het is tegelijkertijd ook het verhaal van een vriendschap waarin menselijke waarden veel goed maken voor maatschappelijke misstanden. 
Wanneer een film als deze door een grote productiemaatschappij en in Hollywoodstijl zou zijn geproduceerd zou het de gebruikelijk misselijkmakende smartlap zijn geworden. Regisseurs Bergergård en Holmström hebben een andere weg gevonden. Ze bieden het publiek een  uitgebalanceerde kleine film die, en wat is er mooier dan dat,  je vol verwondering achterlaat.