Post Description

1959 was een belangrijk jaar voor bassist, componist en bandleader Charles Mingus. Nadat hij jarenlang met kleinere combo's in de platenstudio had gestaan, had hij zijn groep nu met drie, soms vier blazers uitgebreid, zodat hij een soort mini-big band tot zijn beschikking had. Het zal de componist vooral om het bredere palet aan klankkleuren te doen zijn geweest. De muzikanten schijnen nauwelijks voor deze twee sessies gereperteerd te hebben. Dat het resultaat een vaste groep suggereert, heeft vooral met zowel Mingus' leiderschap te maken als met de empathie tussen hem en zijn musici - en de kwaliteit van die laatsten. De muziek is blues-georiënteerd, wat niet impliceert dat alle nummers een twaalfmatige structuur hebben. De blues-roep en de gospel-schreeuw zijn bij Mingus nu eenmaal nooit ver weg. Dat, in combinatie met met het zoekend karakter, is kenmerkend voor zijn unieke muziek. Ah Um introduceert niet minder dan drie nummers, die min of meer tot het standaardrepertoire zijn gaan behoren. Om te beginnen Better Git It In Your Soul, in de vorm van Woody Hermans razende achtbaan en verder Fables Of Faubus, hier nog volledig instrumentaal, dat tot het eind van zijn leven in het boek van Mingus zou blijven. En Goodbye Pork Pie Hat kun je zelfs in menig workshop-orkest aantreffen. Dat ontstond toen Mingus op 15 maart in een New Yorkse club met een blues bezig was en iemand het podium opstapte om hem in te fluisteren dat tenorist Lester Young net was overleden. Je zou het als een soort goedaardige karikatuur van de saxofoonvernieuwer kunnen beschouwen. De venijnige ode aan de racistische gouverneur Orval Faubus is ook interessant vanwege de twee verschillende ritmes die de leider door de muziek klutste. Voor solowerk van de bassist ben je bij Jelly Roll aan het goede adres. Wat een weergaloos mooi breed 'houten' geluid, wat een feilloze attack. Dit nummer nam hij, in verschillende versies, in '59 niet minder dan drie maal op en kan dus beschouwd worden als een work in progress. Deze plaat is als 180-grams lp op de markt gebracht, wat inhoudt dat je een massieve bonk plastic in handen hebt, een beetje te vergelijken met de eerste 30 cm. Decca's uit begin de jaren vijftig. Het geluid valt me eerlijk gezegd iets tegen. De Nostaglia in Times Square dubbelaar die in 1979 in de Contemperoray Masters Series verscheen en die gedeeltelijk met Mingus Ah Um overlapt, klinkt helderder. Niettemin de allerhoogste waardering op Muziekwereld vanwege de uitzondelijke artistieke waarde van dit album.

Release Date:
1959 on Columbia Records

Personnel:

John Handy - alto sax, clarinet, tenor sax
Booker Ervin - tenor sax
Shafi Hadi - tenor sax, alto sax
Willie Dennis - trombone
Jimmy Knepper - trombone
Horace Parlan - piano
Charles Mingus - bass, piano
Dannie Richmond - drums
Track List:

Better Git It In Your Soul
Goodbye Pork Pie Hat
Boogie Stop Shuffle
Self-Portrait in Three Colors
Open Letter to Duke
Bird Calls
Fables of Faubus
Pussy Cat Dues
Jelly Roll
Pedal Point Blues
GG Train
Girl of My Dreams