Post Description

Headphone - Two Stories High
  
Wist u dat de meeste sprookjes in oorsprong bloederige verhalen vol moorden, samenzweringen en vendetta’s zijn? Mocht er ooit een regisseur op het lumineuze idee komen om deze morbide versies in beeld te brengen, dan zou hij mogelijks in Two Stories High van Headphone de geschikte soundtrack vinden.

Er waren eens Charles H. Garabed en Jean-Michel Pires, een Frans duo dat het als kind enorm prettig vond om de klasgenootjes schrik aan te jagen met die akelig lugubere sprookjesversies. Een jaar of vijftien later raakten ze geïntrigeerd door papa’s platenkast waarin zowel nerveuze electronica-noise van Cabaret Voltaire als filmische pracht van John Barry te vinden was. Op zolder vonden ze enkele oude synthesizers en een elektrische gitaar die ze aansloten op hun computer en Headphone was geboren. Als wolven in schapenvacht klooiden ze aan Two Stories High: een vervreemdende, bij momenten atonale elektronische trip voor de liefhebbers. Heeft u pakweg de laatste Murcof of de vreemde Bronnt Industries Kapital-uitstap van Nick Talbot makkelijk verteerd zonder te herkauwen, laat u zich dan vooral niet afschrikken.

Opener "Parachutes" begint met zijn desolaat pianootje als een melancholisch miniatuurtje waarrond de zusjes Cocorosie maar al te graag hun mierzoete rijmpjes zouden weven. Tot de overstuurde distortiongitaren halverwege de track verstoren, het exquisiete moment om de luisteraar op het verkeerde been te zetten.

Doorheen het desolate klanklandschap van "Ordem E Progresso" zie je Assepoester op haar glazen muiltjes langs de grote poort het prinselijke feest binnenwandelen. Diamanten luchters hangen meters hoog de burleske taferelen te weerspiegelen. Hartverwarmende ambienttonen vertalen de innige danspartij tussen de bloedmooie Assepoester en de charmante prins. Tot om klokslag middernacht de roffelende drums abrupt een einde aan het feestgedruis maken. De blazerssectie in het hierop volgende "Radioshack" stileert de tocht terug naar huis, alwaar de stiefzussen vol nijd en afgunst zitten te wachten.

Op "Sublime Parade Reworked" hoor je Roodkapje door het bos huppelen, jong en dartel op het ritme van de jazzy beat. Tot dat ritme wegvalt en het nummer een duik in het ijle neemt. Aliënerend en zonder houvast voelt Roodkapje de hete adem van de bloeddorstige wolf in haar nek. De minutenlange outro van het nummer, die echo’s van Mozarts "Requiem" oproept, voorspelt niet veel goeds voor het brave kind. "Letterbox Transfer", voortgestuwd door een ritme dat perfect het midden houdt tussen Daans "Addicted" en Radioheads "Idioteque", wordt zo mogelijk nog meer beangstigend ingekleed. Industriële gitaarklanken verdringen hier het laatste greintje lieflijkheid. Dit is sado-masochisme op cd-formaat.

Sommige elektronische muziekacts schuwen het experiment niet, anderen nemen hier geen genoegen mee en verheerlijken het experiment als autonome kunstvorm. Two Stories High is dan ook een aanrader voor diegene aan wie het sprookje niet rauw genoeg geserveerd kan worden. En ze leefden nog lang en gelukkig.