Post Description

Speel het album af en je realiseert je na twee minuten dat je niet in het gezelschap bent van de doorsnee folkzangeres die zichzelf met een gitaar begeleidt. Dit is bijzonder. Na die twee minuten namelijk eindigt het eerste nummer met een kort refrein, zonder woorden, waarmee het gevoel wordt opgewekt dat er iets is vrijgelaten, een vogel die voor het eerst het nest verlaat. Het kriebelt. 

Tricca maakt gebruik van een stel begeleidende muzikanten waar menigeen jaloers op zou worden (Steve Shelley van Sonic Youth’s speelt drums, Jason Victor van The Dream Syndicate gitaar. Howe Gelb en Judy Collins geven ook acte de présence)  en toch blijft het haar muziek.

Na haar vorige album van vier jaar geleden past ze nog wel in het vakje folk, maar het schuurt hier en daar. Andere invloeden, van jarenlang reizen bijvoorbeeld, dringen zich op. En sommige stukken doen aan gerenommeerde artiesten denken: de drum in ‘Sea Ghost’ lijkt op de branding die los gaat op het strand. Bij mij kwam John Cale’s Emily boven. Het begin van ‘Julian’s Wing’ doet denken aan een vroege Joni Mitchell, maar dat gaat langzaam over in de wat zachtere kant van Yo La Tengo. 
 
Dan komt ‘Salt’, country rock á la Neil Young of Jason Molina. ‘Mars Is Asleep’ maakt alles weer wat rustiger waarna ze in ‘Solomon Said’ samen met haar grote voorbeeld Judy Collins een duet zingt, of eigenlijk meer een gesprek voert. Prachtig, ingetogen en glinsterend. Alles klopt op dit album.

Tracklist:
1. Winter, My Dear (2:32)
2. Fire Ghost (4:59)
3. Julian's Wings (3:16)
4. Buildings in Millions (6:06)
5. Salt (5:37)
6. Green Box (3:18)
7. Mars Is Asleep (3:24)
8. The Servant's Room (6:20)
9. Solomon Said (7:30) met Judy Collins
10. So Here It Goes (4:09)

Staat er compleet op, 20% meegepost. Met zeer veel dank aan de originele poster.

“Muziek is kunst en kunst moet voor iedereen bereikbaar zijn, anders is het elitair.”