Post Description

Al eerder was er aandacht voor Jon Zeeman op deze website toen zijn cd ‘Down On My Luck’ uitkwam, maar dat was in 2013 en dat is dus al weer een behoorlijke tijd terug (Recensie). Zelf had ik nog nooit van de beste man gehoord en is mij ‘Down On My Luck’ geheel ontgaan. Toch heeft deze zanger-gitarist al heel wat wapenfeiten op zijn naam staan en mag je spreken van een geroutineerd muzikant. Al op zeer jonge leeftijd had hij interesse in alles wat met muziek van doen heeft. Op zijn achtste was Jon al in de weer met gitaren, versterkers en effecten en draaide hij platen van Jimi Hendrix, Eric Clapton, The Beatles en The Rolling Stones. Zelf heeft hij zijn diepe interesse wel eens obsessief genoemd. Jon Zeeman groeide net even buiten alle drukte van de stad New York in alle rust op. Hij studeerde piano en besloot al op zijn dertiende dat hij op volwassen leeftijd als beroepsmuzikant door het leven wil gaan. Hij had een broertje dood aan studeren en na twee jaar muziek studie aan het Ithaca College gaf hij er de brui aan om zich volledig op optredens te gaan storten. Wanneer hij halverwege de tachtiger jaren naar New York City verhuist verzorgt hij naast producersklussen veel sessiewerk en song-writing opdrachten. In deze periode is Jon Zeeman regelmatig in Scandinavië te vinden waar hij met diverse bands optredens verzorgt en studiowerk verricht. Na veelal een bijrol te hebben vervuld vindt Jon het rond 1995 de hoogste tijd meer onder eigen naam naar buiten te treden. Vanuit de 55 Club en andere gelegenheden in het uitgaanscentrum van New York City werkt hij aan zijn eigen repertoire en begint langzamerhand steeds meer bekendheid te verwerven. Na de geboorte van zijn dochter Zoe besluit Jon dat Martha’s Vineyard Massachusetts en West Palm Beach Florida betere plekken zijn om zijn dochter te laten opgroeien. Het duurt tot 2003 voordat zijn eerste album verschijnt. ‘Still Alive’, een album met funk, jazz en blues georiënteerde muziek dat op het Zwitserse Membrane Records label wordt uitgebracht. Ondertussen verzorgt Jon Zeeman vele optredens rond West Palm Beach Florida. Naast zijn eigen optredens verzorgt jij concerten met en studiowerk voor Susan Tedeschi, Janis Ian, The Burns Sisters Band, Chris Spedding en the Allman Brothers Band. In 2008 volgt zijn tweede album, ‘Zeeland’ dat wederom op het Zwitserse Membrane Records label verschijnt. Ook dit album kent naast blues veel funk, jazz en fusion elementen. Het eerder aangehaalde ‘Down On My Luck’ album ligt veel dichter bij de blues, maar dan met veelal uptempo werk volgens onze verslaggever.

Voor ‘Blue Room’, Jon’s meest recente uitgave heeft hij acht nieuwe songs geschreven en twee covers geselecteerd, Robert Johnson’s Love In Vain en Jimi Hendrix’s  Still Rainin’, Still Dreamin’. Met Butch Trucks op twee songs achter de drumkit gaat een lang gekoesterde wens in vervulling. De fenomenale wijze waarop Butch Trucks Statesboro Blues van shuffle werk voorzag tijdens hun gezamenlijk optreden als onderdeel van de Allman Brothers Band had diepe indruk op Jon gemaakt en vanaf dat moment wilde hij graag Trucks op een van zijn eigen uitgaves betrekken. Waarschijnlijk zijn dit ook de laatste opnames van Butch Trucks geworden, hij overlijdt op 69-jarige leeftijd op 24 januari van dit jaar. Op de overige acht tracks is George Lilly de slagwerker die samen met bassist Phil MacArthur de ritme sectie vormt. De twee toetsenisten Tom Regis en Bob Taylor maken de band compleet. Butch Trucks is gelijk de drummer van dienst op de eerste track All I Want Is You. Het wordt meteen duidelijk wat Zeeman bedoeld, de vlotte shuffle groove die Trucks slaat matched geweldig met het fenomenale gitaarwerk van Jon Zeeman en zo staat het deze openingstrack dan ook als een huis. Het wat meer poppy klinkende Hold On herbergt swamp rock invloeden in zich. De eigen bewerking van Robert Johnsons Love In Vain opent met finger picking stijl gitaarspel waarover Zeeman stevige licks heen strooit. De tweede stevige shuffle op dit album Next To You wordt weer van vakkundig drumwerk voorzien door Butch Trucks. Still Rainin’, Stil Dreamin’ van Jimi Hendrix kent een lekkere vlotte uitvoering met solistische uitstapjes op de Hammond en uiteraard van Jon Zeeman, die hier ook weer flink uitpakt met fraaie licks. De slowblues If I Could Make You Love Me vormt een eerste rustpunt op dit album om gelijk met Zuid-Amerikaanse ritmes door te stomen in All Gone, die aan Howlin’ Wolfs Who’s Been Talking doet denken maar net een iets vlotter tempo kent. In Blue Room, wat ook het titelnummer van het album is, etaleert Jon Zeeman in vijfenvijftig seconden dat hij ook aardig wat klassiek getinte licks in huis heeft. Het een en ander staat flink in contrast met Talking ‘Bout My Baby en Nothing In The World die beiden op een funky groove gebaseerd zijn. Zijn liefde voor Jimi Hendrix laat Jon Zeeman op respectvolle wijze op ‘Blue Room’ terug komen, maar de man heeft nog veel meer te bieden. Naast fijne relaxte stembanden beschikt Zeeman over vliegensvlugge vingers, die hij volledig in bedwang weet te houden en waarmee hij ons laat genieten van zijn gevarieerde kijk op het thema blues. Jon Zeeman, voor mij een fijne ontdekking!!!



2006 - still life
2007 - zeeland
2013 - down on my luck
2017 - blue room



http://www.jonzeeman.com/