Post Description

Frontman Mark Everett - E voor vreemden - zei het onlangs nog: 'Als de dood een deel is van het leven, moet ze ook deel kunnen uitmaken van een popsong van drie minuten.'

En inderdaad is het niet zo intriest bedenken of er valt wel een tot vuile manieren aanzettend deuntje bij te verzinnen, en wie zou dat beter kunnen dan Eels? Hun debuut-cd 'Beautiful freak' was er één om je zestien en onbegrepen bij te voelen. E zong alsof hij zijn hele jeugd aan een wasdraad boven een Luikse cité had gehangen, maar zijn songs klonken als ongelooflijk eerlijk en aanstekelijk. Na twee keer luisteren hoopte je dat 'Beautiful freak' de 'Pablo honey' van het nieuwe Radiohead zou blijken. Mooie liedjes die niet lang duren zijn er tenslotte nooit genoeg.

Eels lost met hun tweede cd moeiteloos de verwachtingen in. 'Electro-shock blues' hoeft namelijk alleen qua easy-listening-gehalte onder te doen voor 'Beautiful Freak'. De toon wordt gezet met 'Elizabeth on the bathroom floor': 'My name is Elizabeth / My life is shit and piss'. Ook voor een plaat die grotendeels op het toilet werd ingezongen is dat een intentieverklaring: 'Electro-shock blues' is bedoeld als grafsteen voor onder andere E's schizofrene zus, maar een wierookgeurtje zit er niet aan. Wel één van ziekenhuisgangen, doorligwonden, roddel en angstzweet: 'Cancer for the cure' bijvoorbeeld, begint met het soort hysterische herrie waarvoor sinds 'Bone Machine' leengeld aan Tom Waits moet worden betaald en eindigt typisch Eels: manisch-depressief in a catchy sort of way.

Er staan wel meer swingende dingen op 'Electro-shock blues': 'My descent into madness' bevat het aanstekelijkste lalala-refreintje in jaren en een fabuleuze baslijn en 'Hospital food' freakt als de soundtrack van een pedagogisch onverantwoorde jeugdserie met een schizofrene saxofoon in een stuk of drie hoofdrollen. Tussenin heb je dan een eerste keer je adem ingehouden bij '3 speed', een song met genoeg nestwarmte om een mens door een Siberische hongerwinter te helpen.

Volgende hoogtepunt: de single 'Last stop: this town', nu al de definitieve tune voor twee van de meest legendarische woorden uit de rock 'n' roll: 'get' en 'down'. Niets dan superlatieven ook voor 'Climbing to the moon', waarin onder andere good old Grant Lee Phillips en bad old T-Bone Burnett een potje mee komen banjoën en danelectro-shock bassen (wat dat ook moge zijn) en 'The medication is wearing off'. God bestaat en voor wie het na deze song nog niet heeft begrepen: hij ligt al een eeuwigheid in coma.

Het ontroerendste heb je dan nog niet eens gehad, want die overtreffende trap wordt pas bereikt in de afsluiter 'P.S. You rock my world', een nummer dat twijfelt tussen violen en staccato gitaren, tussen het hoofd laten hangen en een rechtse hoek. 'A careful man tries to dodge the bullets / while a happy man takes a walk / and maybe it's time to live'? geeft E ons nog als raad mee.

Moge 'Electro-shock blues' ook in u het beste naar boven brengen. Moge het niet toevallig net dàt zijn wat u vanmiddag heeft gegeten.

(Bron: Humo.be)